nisandı
hep yağmura yazdı hüznünü

betonla boğulmuş toprağın
gülde sürgün veren gamzeyi

yaralı bir gülüşle yaktı çocuk

 

ama gitmedi
şehrin göğsündeki sızı
yalın bir yalnızlıktı bu
kalabalıkta kahırlanan

uzak bir nisandı
insan
kendi kıraç çölünde
yağmur şarkıları söyleyen
tuhaf bir liman

Himmet Karataş