Şehrin kenar mahallesinde bir apartmanın beşinci katında yaşıyorlardı. Apartmanlar, okulda tek sıra olmuş çocuklar gibi yan yana duruyordu. Yüksek binaların arasında bir boş arsa vardı ve ağaçlarla doluydu. Balkondan bakınca görünen bu ağaçlar, çevredeki tek güzellikti. Gölgesinde köpekler uyur, çocuklar oyun oynardı.
Bir gün annesi balkona büyük bir saksı getirdi. Bir çam fidanı dikti. Evdekiler Ömer dışında buna karşı çıktı ilk başta.
– Balkonda ağaç mı olur? Hem kuvvetli rüzgâr onu yaşatmazdı.
-Kokusu, gölgesi lazım bize, dedi annesi. Ağaç demek temiz hava demekti. Bu ağaç burada büyüyecek! Ömer elleriyle doldurdu saksıya toprağı.
-Marketten toprak alacağım aklıma bile gelmezdi, dedi annesi. Can suyu verdiler.
Ömer, küçük çam ağacına en çok kuşların konmasını istiyordu.
-Beraber şarkı söyleriz anne, dedi. Ben her sabah onların şarkısıyla uyanıyorum. Çok neşeliler.
Kuşlar her sabah evlerinin yanındaki boş arazideki andız ağaçlarına konuyor, oradan şarkı söylüyorlardı.
Ömer serçeleri göstererek:
-Anne bu kuşlar neden bizim balkonumuzda gelmiyorlar? diye sordu.
Annesi müşfik bir tebessümle oğluna baktı. Yanağını okşadı.
-Çünkü yuvaları o ağaçlarda. Onların da bizim gibi yuvaları, yani evleri var. Hatta yavruları da…
Ömer, yavru kuşları düşündü. Yavruların da ayrı odası var mıydı? Acaba onlar da ana okuluna gidiyor muydu? Uçmayı, yiyecek toplamayı nasıl öğreniyorlardı?
-Kuşlar resim yapmayı sever mi anne? dedi.
-Onlar uçarken resim yaparlar oğlum dedi, annesi gülümseyerek. Tıpkı senin gülüşün gibi.
Aradan günler geçti. Çam ağacı boy verdi. Dallandı, büyüdü.
Bir sabah büyük bir gürültüyle uyandı Ömer. Karşıdaki ağaçların olduğu arsa kepçe ile kazılıyordu. Ağaçlar kesilmiş, kökleri sökülmüştü. Her yer toz duman olmuştu.
Anne! dedi Ömer, kuşların evlerini yıkmışlar.
Birlikte göğe baktılar. Çok yükseklerde dönüp duran kuşlara… Sonra yerle bir olan ağaçlara, yuvalara…
O gün akşam balkondaki çam ağacına iki kuş geldi. Gagalarında kuru otlar vardı.
-Anne bak, dedi Ömer. Kuşlar artık bizim ağacımıza geldi!
-Evet, dedi annesi titreyen sesiyle. Oğluna sarıldı.
– Başka gidecek yerleri kalmadı ki…
- Not:Yitik Bavul dergisinin 3. sayısında yayımlanan bu öykümün seslendirilmiş videosu aşağıdadır. *Himmet Karataş
- https://www.youtube.com/watch?v=tow3w0QGpOY&t=140s
https://yitikbavuldergisi.com/2021/09/22/balkondaki-agac-sayi-3/