Mavi gökyüzü gizlemiş kendini, kara bulutlara yer vermiş…
Gökte bir matem havası var… Bugün 27 Mayıs!
Sol yanımızda saplı duran bir kurşun gibi hatırlatıyor kendini her daim.

Yedi düvele karşı savaşıp, Zümrüd-ü Anka misali;

“ Hakkıdır Hakk’a tapan milletimin istiklâl” diyerek var olduk yeniden! Tam koşacakken çağdaş uygarlık yolunda(!) ayağımıza dolanan urgan hangi ilkel dürtüyle örmüştü ağını ki, çaldı gençliğimizi, geleceğimizi?

Oysa aziz milletim İstiklâl Harbinde tek yumruk idi…

Giymedi çarığını, siperdeki eşine gönderdi.

İç tehdit ne ola ki?
Kapılarına kilit vurulmayan köylerin, kasabaların yollarına düşen taş ne ola ki?

Mayıs 27… Sessizlik, karanlıkla eş!
İlkyazda susan kuşların ürküttüğü çocuklar sessizleşiyor…
Çocukların kararmasın geleceği!
Kuşlarla yarışan çocuklarda bu keder niye?

Mavi gök yas tutmakta geçen bir ömür için.
Kaybolan yıllar geri verirler mi hiç? Hele kaybolan 56 yılı…

Hedef çağdaşlaştırmaktı (!) karanlık kaderini vatanın!
Güneşimizi çaldılar, kaldık hep karanlıkta!

Yalnız ve güzel ülkem kendine özgü ayrık otlarıyla çırpınırken; geçti yıllar…
Hayata beraber başladığı komşularla da ayrıldı zamanla yollar.
Gelişmişler sınıfında itibarı yükselirken kimilerinin; biz “kendi kendine yeten yediden biri” olmakla övündürüldük!

Heyhât!…
Hariçten gazel okuma cenneti idi bu yurt.
Bu güzel yurt!
Topuğuna sıkılan kurşunlarla durduruldu medeniyet yolundan.
Acılara tutunmak kader oldu…

O halde, değişim rüzgârı savursun kara bulutları!

(Ama en çok yıldızlı geceleri özledim,)
Ey şafak, sana ıslak
Bir gül atıyorum!
Halkımın acılarıyla güzelleşen bir gül…
Sitem eyleme ey şafak,
İlkyazda susan kuşlar aşkına bir gül!