Kara Karınca Tatilde

Bir yaz günü daha başlıyordu. Henüz güneş doğmamıştı. Yapılacak çok iş vardı. Fakat Kara Karınca bu gün başka bir şey düşünüyordu.

Bay karınca Ağustos böceğinden sıkılmıştı.

Her zaman adı onunla birlikte anılıyordu.

Sabah erkenden çantasını hazırlayıp denizin yolunu tuttu.

Kıyıda esneyen bir yengeç ona gülümsedi:

“Günaydın, sen de kimsin?”

“Ağustos böceğinin arkadaşıyım.”

“Ah, evet okuldayken okumuştum. Sen çok çalışkan birisin. Güzel bir hikâyeydi. Demek tatile geldin?”

Evet, dedi Kara Karınca: “Bir gün olsun dinlenmek benim de hakkım.”

Bu arada Kara Karınca şemsiyesini açmış, mayosuyla denize dalmıştı bile.

Masmavi sularda bir yaprak gibi yüzmek ne güzeldi. Bütün bir yılın yorgunluğu uçup gitmişti gökyüzüne.

Kara Karınca biraz sonra güneşlenmek ve kitabını okumak için kıyıya çıktı. Cep telefonu durmadan çalıyordu.

Arayan kim olabilirdi ki?

Aceleyle havluyu üzerine örttü.

Ağustos Böceğiydi telefondaki:

“Nerdesin kardeşim? Kaç saattir gelmedin. Evine kış mı geldi yoksa?”

Kara Karınca telefonu yanına aldığına pişman oldu. Tatilin keyfi kaçıyordu.

“Ben, denizdeyim!” diye cevapladı..

Ağustos Böceği kısa bir şaşkınlıktan sonra : “Denizde ne arıyorsun? Senin yiyeceğin buğday orada olmaz ki!”

Kara Karınca yine kısa cevap verdi. Canı konuşmak istemiyordu. Bir gün bile olsa yalnız kalmak, dinlenmek istiyordu.

“Tatile çıktım.”

Ağustos Böceği şoka girmişti. Karıncaların tatile gittiğini hiç duymamıştı.

“Bekle geliyorum!” dedi.

Kara Karınca telefonu çantasına koydu.

Güneşin altına uzandı. Dalgaların sesiyle bir güzel uykuya daldı.

Çok geçmeden Ağustos Böceği şemsiyenin teline konmuş vızır vızır ötüyordu.

Kara Karınca ona birlikte yüzmeyi önerdi.

O gün iki eski dost akşama kadar yüzüp eğlendiler. Satıcıdan haşlanmış mısır alıp yediler. Birlikte kitap okudular.

Ağustos Böceği hiç şarkı söylemedi. Denizin sesini dinledi sadece.

“Müthiş bir müzik…” dedi içinden. Gözlerini kapadı. Her şey maviydi.

21.02 2008  Himmet KARATAŞ